Dag lieverds,

Hierbij weer een nieuwe blog. Waar zijn mijn psychische problemen mee begonnen? Welke afstand heb ik al afgelegd? Het is begonnen toen ik 15 jaar oud was. Ik begon te realiseren hoe slecht in mijn vel ik zat. Hoe negatief ik mij voelde over mijn gewicht en mijn lichaam. Ik voelde me de lelijkste persoon op aarde. Niemand die werkelijk naar me luisterde en me probeerde te begrijpen. Niemand zag de pijn die ik had. Ik wissel vaak af van gevoelens. Het ene moment ben ik blij en dan ben ik plots boos. Het kunnen kleine onbenullige dingen zijn die voor mij een hele inpakt hadden. Die zelfhaat en die gevoelens namen zo veel energie in beslag dat ik echt uitgeput was. Ik wist geen uitweg meer, geen manier om even te stoppen met nadenken. Ik ben mezelf toen beginnen pijnigen (automutileren). Wauw wat een opluchting was dit, enkele kleine krasjes konden voor zo veel opluchting zorgen. Mijn gedachten stopten met nadenken en het enige wat in mijn hoofd zat was het branden van de wonde en het lopende bloed. Het voelde zo rustgevend aan in mijn hoofd. Enkele mensen van mijn klas wisten dat ik dit deed. En steunde me hier ook in. Toch hield ik er niet mee op, er was geen reden om te stoppen. Ik had angsten over wat de klas over me dacht. Die paar krassen werden al snel heel veel krassen over mijn hele armen. Het werd steeds erger en erger, de monsters in mijn hoofd werden steeds groter en groter. Tot plots op een dag ik me beter voelde, ik realiseerde wat een goede dansgroep ik had. En trok me daaraan op.

Niet veel later werd ik uit de dansgroep gezet. En het was niet eens mijn fout, ik had niets mis gedaan. Maar dat is niet wat de monsters in mijn hoofd zeiden. O ow daar waren ze weer, de monsters zijn terug. Ik crashte ineen, zie je wel dat ik niets waard ben, de dansgroep moest me niet eens meer. Ik belde met mijn “grote zus” van de dansgroep. O ze vond het zo erg wat er gebeurd was. Ook mijn “kleine zus” huilden dat we elkaar niet meer gingen zien. De dagen, weken, maanden gingen voorbij en ze vergaten mij. Ze hebben nieuwe mensen gevonden, ik ben zoals gewoonlijk weer niet meer belangrijk. Ik werd goed opgevangen in een nieuwe dansgroep. Ik voelde me weer sterker en beter, de groep accepteerde me ook waardoor ik me beter in mijn vel ging voelen. 2 jaren gingen voorbij zonder automutileren en zonder negatieve gedachten. Toen kwam de dag.. 21 oktober 2016. Ik had een busongeval gehad. Wat er gebeurd was wist ik niet meer, ik had veel wondes en nog littekens er aan over gehouden, voor anderhalf jaar lang heb ik elke dag aan dat ongeluk gedacht, wat was er toch gebeurd met mij? Die dag is volledig verdwenen voor altijd. Ik was de moed verloren om nog iets te doen, ik kwam terug op school. Iedereen negeerde me en ik durfde niets meer doen bang dat ik het nog erger maakte. Mijn punten daalden en diegene die er vroeger voor me waren lachte me nu uit. Ik heb niks of niemand meer. Ik sta alleen in deze zwarte ruimte en niemand kon me hieruit halen. Enkele weken na school…Mijn hondje, mijn steun en toeverlaat stierf. Nu was het einde van mij nabij dacht ik.

Toch gaf ik de moed niet op. Ik ben gaan verder studeren, zonder diploma. Mijn laatste grootouder stierf. Dit was het dan, iedereen verlaat me en niemand die me steunde in deze zelfhaat en emoties. Ik crashte, ik bleef thuis van school, ik vertelde mama niks hiervan, ik was te bang, ze ging de emotionele pijn niet snappen. Ik begon terug te automutileren. Enkele maanden erna is ze erachter gekomen en zijn mama, papa en ik gaan samen komen en de beslissing genomen, ik moet verder geholpen worden. Februari 2018, dan ben ik een maand in behandeling geweest bij Crisisteam Reling. De eerste keer dat ik praatte en mezelf kon uiten. 3-4 keer in de week kwamen ze langs, ze leerde mij een trucje om mijn angst van bussen te verminderen, ik gebruikte dat trucje vaak. Na enkele maanden dacht ik al niet meer elke dag aan dat ongeluk. Top nieuws. 1/1000 is genezen. Na die maand heb ik enkele maanden stil gelegen tot juni 2018, dan ben ik om de twee weken op gesprek geweest bij het CGG in Hasselt. Ze leerde mijn uitbarstingen iets meer begrijpen, en daar bedoel ik bij dat ik bij mijn uitbarstingen niet meer in mijn “mensenbrein” zat. Oké fijn die gesprekken om de twee weken maar dit is niet genoeg! Ik haat mezelf zo hard…ik wil dood! Niemand heeft me nog nodig, ik ben waardig om te leven. Suïcidegedachten kwamen vaker en vaker voor. Ik werd agressief en kreeg woedeaanvallen, ik gooide met alles wat ik zag en schreeuwde de boel bij elkaar. Ik voelde mezelf niet meer, alsof ik was opgesloten in mijn eigen lichaam.

Twee dagen na mijn verjaardag 20/07/2018 werd ik voor de eerste keer opgenomen op de Paaz in Hasselt (Psychiatrische Afdeling in het Algemeen Ziekenhuis). Hier heb ik 5 weken verbleven, hier hebben ze me geleerd om om te gaan met piekeren. En hier begon mijn medicatieavontuur. Anti-depressiva en slaapmedicatie. Slapen ging vlot en ik voelde me wat beter. Ook het piekeren kreeg ik al meer onder controle, toch was ik bang om naar huis te gaan en om terug in dat zwart gat te vallen. De 5 weken gingen voorbij en ik mocht naar huis. Nog geen twee dagen thuis en de automutilatie begon weer. Ik was kwaad, teleurgesteld en verdrietig, ik at mezelf te pletter en begon kilo’s bij te komen. De krassen in mij arm werden dieper, ik kreeg littekens. Dit is het niet, ik moet terug naar de Paaz. 1 week mocht ik nog daar zijn, en ik werd doorgestuurd naar Asster.

3 weken werd ik opgenomen en vanaf toen op dagtherapie. Ik heb 5maanden daar gezeten en het enige wat ik daar heb geleerd is vis eten… ja niet veel positief naar mijn mening over asster. Ik kan nog steeds niet met mijn hevige emoties overweg en zelfhaat bleef. Suïcidegedachten kwamen vaker en vaker voor en het automutileren stopte niet. Ondertussen had ik de dansschool verwittigd dat ik werd opgenomen. Buiten de bazin kreeg ik geen steun van de groep. Ik zakte nog dieper, wetende dat ze niet om me geven. Uit asster en ben gestopt met dansen, het interesseerde hun toch niet als ik nog leef of niet. Enkele weken thuis en de automutilatie begon terug vaker en vaker. Suïcidegedachten werden bijna pogingen. Vaker zat ik met de slaappillen in mijn handen. Nee, ik mocht dit niet doen, ik moet volhouden, voor mama. Mijn hevige emoties begonnen te tonen bij mijn vriend. De beslissing viel. Ik moet terug opgenomen worden, anders ga ik niet meer lang leven.

En nu zit ik terug op de Paaz, de tweede dag, deze blog te schrijven voor jullie. Dit was dus mijn geschiedenis. Dank je voor de moeite te doen om dit te lezen.

Kusjes,

D.