Zelfverminking, hoe en waarom is dit allemaal begonnen. Niet lezen als je er niet tegen kan, ENORME TRIGGER WARNING. Het begon toen ik 15 jaar was. Mensen van mijn klas deden het ook, dus ik dacht dat ik het ook moest doen om erbij te horen.. erg he, ik weet het. Ik wou er altijd bij horen maakt niet uit wat ik ervoor moest doen. En daar was de eerste kras, al snel merkte ik dat het een soort van opluchting gaf. Het ging niet meer over erbij willen horen, het ging erover om die gedachten en gevoelens even te vergeten. Die paar krassen werden er al snel veel, mijn onderarmen stonden helemaal vol met oppervlakkige krassen. Oh wat voelde ik me een stuk beter, 1 iemand van mijn klas wist altijd wat er gaande was met mij en merkte ook direct aan mij als ik weer gesneden had. Ze steunde me enorm goed. Ik heb dit ook eerlijk verteld tegen papa. Papa wou toen al op mijn 15de naar een psycholoog gaan (was het maar zo gegaan). Tegen mama durfde ik niets zeggen, ze gaat zo boos zijn, wat ben ik toch een ambetante dochter. Zo ging het verder voor 1.5 jaar ongeveer. Toen ben ik plots gestopt. Ik voelde me beter. Ik had het niet meer nodig.

2 jaren gingen voorbij. 19 jaar. O-ow dat minderwaardigheidsgevoel komt terug. Ongeval, pesten, sterfgevallen en nog meer. Die wat me steunde stond er nu niet meer. Ik kon de pijn niet meer aan en greep terug naar het mes. Yes! Dacht ik. Opluchting, vrijheid en verlossing. Ik bleef maar oppervlakkig krassen maken, meer en meer. Ik durfde er nog steeds met niemand over praten behalve papa. Tot op een dag ik niet meer naar school ging, het ging zo slecht met me. Maanden gingen voorbij, toen kwam mama erachter dat ik niet meer ging, kwaad dat ze was. Ze had papa erbij gehaald. En alles kwam naar boven, over hoe slecht ik in mijn vel zat. Mijn zelfverwonding enzovoort. Ik moest verder geholpen worden.

Toen leerde ik een meisje kennen in het JH. Zij deed hetzelfde als mij, ik herkende me zo goed in haar. Ik voelde een steun. Al snel werd ze mijn favoriete persoon. Ze praatte over dat ze zich terug ging laten opnemen, misschien is dat ook wel de oplossing voor mij. Ik ging haar bezoeken daar en mijn beslissing was gevallen, ik wou gaan. De dag erna moest ik weer werken. Ik had weer tegen mama afgelopen over hoe zwaar ik het mentaal heb en dat ik dood wil. Ik had naar Paaz (psychiatrische afdeling in het algemeen ziekenhuis) gebeld maar daar zeiden ze dat een opname toch niet nodig was voor mij. Mama belde naar de huisarts en ik kon via spoed binnen. Boef baf stoppen met werken, spullen inpakken en binnen gaan.

Vrijdag 22 juli 2018. Mijn eerste opname, die weken daar heb mezelf niet pijn gedaan. Ik kwam thuis en nog geen twee dagen later was het terug zo ver, maar deze keer dieper, ik heb nu enkele littekens. Ik ging naar Asster ik was 11 weken clean. Goed bezig…kon niet blijven duren natuurlijk. Terug hervallen. Uit asster en het bleef maar gaan. Terug naar de Paaz en weer 3 weken clean. Enkele dagen thuis nog steeds clean. En daar kwam die zwarte wolk weer en die verpeste weer alles. En nu zit ik hier weer te piekeren erover.

Zelfverwonding is voor mij een kleine uitweg van de realiteit. Het brandend gevoel van de wonde, het bloed dat stroomt langs mijn armen. Even denken aan niets, geen hevige emoties, helemaal niks. Puur rust en de tranen wat langs mijn wangen aflopen.

Door al deze negativiteit wil ik toch wel wat positief eindigen. Als je hier zelf mee zit probeer dan zeker één of meerdere van deze dingen:

- elastiekje rond je pols schieten

- body paint (eventueel rode, lijkt meer op bloed)

- opschrijven wat je voelt

- papier scheuren

- ijskoud water over je heen doen.

- hevige of net rustige muziek luisteren

- iemand bellen (kan iemand zijn die je kent of net iemand anders: tele-onthaal, JAC, awel,…)

- jezelf verzorgen alsof je de daad hebt gedaan

Deze dingen heb ik zelf als geprobeerd maar hebben niet altijd gewerkt. Dank je wel om ook deze week mijn blog te lezen.

Kusjes,

D.