Ik zit ondertussen al drie weken in mijn kot. Het coronavirus nog lang niet voorbij. Ik ben 1x gaan wandelen en daar had ik spijt van omdat mensen me bekeken alsof ik net een moord had gepleegd. Drie weken in een appartement...Elke dag tot gemiddeld 16u30 alleen thuis. Geen sociaal contact, geen knuffels, niks... Ik ben graag alleen begrijp me niet verkeerd maar dit is er nu toch ook wel over voor mij. Geen dansles geven, niet meer op stap, geen wedstrijden meer,... alleen... dat is het enige woord dat ik op dit moment heb voor een situatie als deze. 

Mensen met psychische problemen zullen dit herkennen. Afspraken met psychologen gaan als je geluk hebt door via videochat. Je wordt buiten gezet uit sommige psychiatrie vanwege corona patiënten. Ja die levens zijn ook belangrijk, maar de onze toch ook? Of...zijn wij niet belangrijk genoeg...? Is alles wat ik in mijn hoofd denk dan waar? Niet belangrijk genoeg, jou leven staat niet genoeg in gevaar. Ik voel me zo negatief de laatste tijd. Ik voel me zo waardeloos in deze coronatijd. Alsof mijn psychische problematiek helemaal niet meer uitmaakt. Er is nog altijd één tijdelijke oplossing denk ik dan... neem dat mes terug... Dat helpt je toch even vooruit. Even ademen, want ik verdrink weer. Ik verdrink in verdriet, in haat en in zo veel meer. 

Het is de tijd weer van korte mouwen, ik ben ook wel een beetje blij dat ik in mijn appartement moet zitten want als ik buiten kom met korte mouwen krijg ik toch alleen maar rare of vuile blikken. "Zonneschijn accentueert littekens" zei mama nog daarstraks. Maar toch ga ik ze niet verstoppen. Laat ze maar kijken, ik ben wie ik ben. Mijn littekens maken me soms wel een sterker persoon, want dan zie ik wat ik al doorstaan heb. Ik ben misschien wel een sterk iemand, maar vanbinnen voelt dat niet zo.

"Ellendeling, dikkerd, domme koe..." de scheldwoorden blijven maar komen door die stemmen in mijn hoofd. Ze stoppen niet. Soms wil ik schreeuwen, roepen en tieren, zodat ik even, al is het twee seconden, luider ben dan die monsters. Ze laten me geloven in alles wat slecht is aan mezelf. "Help Engel, help! waar ben je?" roep ik door mijn hoofd. Geen reactie... de engel kan even niet op tegen al die monsters. Elke zin van negativiteit die ooit tegen me is gezegd komt terug boven. "Je kan het toch niet." "Daar ben je te dom voor." en nog veel meer. Elke domme actie die ik ooit al heb ondernomen reizen door mijn hoofd. Een goede nachtrust? Dat ken ik niet hoor. 

Dit jaar hebben twee van mijn oude klasgenoten mij terug toegevoegd op facebook. Met andere woorden, heb twee keer bijna een hartstilstand gekregen. Ik had bang, bang voor de reden waarom ze me terug toevoegen na jaren. Gaan ze me terug uitlachen? Gaan ze terug roddelen? Maar belangrijker, gaan ze me terug breken? Ik heb een conversatie gehad met hun beide en ze waren alle twee heel vriendelijk dus tot nu toe gaat het goed. Had ik bang voor niks? Of moet het ergste nog komen?

Ik probeer me elke dag bezig te houden met dansen, diamond painting, lezen, muziek luisteren, serie kijken,... als iemand nog goede ideetjes heeft, laat maar komen. Niet ga ik enkel voor Samen Tegen Corona. Ook ga ik voor Samen Verder Leven. Want echt leven doe ik niet meer, het is eerder overleven en de dag door geraken. 

"Als we het daglicht instappen, blijft het donker in mijn hoofd." 

Kusjes,

D.