Ik begin bij mijn allereerste behandeling. Dat was in februari 2018 bij Reling team A, het crisisteam. Op 1 februari 2018 moest ik op intake gesprek, en twee dagen erna op gesprek bij de dokter daar. Al direct twee keer je verhaal vertellen tegen vreemden na het jaren binnen te houden is best wel zwaar moet ik zeggen. Vanaf toen kwamen ze om de twee-drie dagen thuis langs om te praten. Ik heb ook een goede tip van hun geleerd. Met mijn zintuigen. Als ik even in paniek ben. Dat helpt me wel goed. Maar na die maand was de crisis voorbij en werd doorgestuurd naar het CGG waar ik pas in Juni 2018 naartoe kon gaan. Maanden alleen thuis zonder begeleiding. Je kan het alvast raden, ik begon terug met mezelf pijn doen. Maar niet diep hoor. Na mijn intake gesprek bij het CGG (wat geen leuke vrouw was) moest ik nog een week of twee wachten voor ik werkelijk een gesprek had. Na weer struggelen had ik dan eindelijk mijn gesprek. Ik voelde me wel goed bij haar, na het tweede gesprek had ze al een conclusie gemaakt. Ze wilt dat ik naar de PAAZ in Hasselt ga.

Toen ik weg was met papa leerde ik een meisje kennen die in hetzelfde schuitje zit als mij, ze vertelde me dat ze ook naar de PAAZ gaat morgen. Die donderdag ging ik haar bezoeken en wou ik wel weten hoe het daar was voordat ik boef baf in mijn eerste opname moest. Toen ik daar tegen de verpleging vertelde dat ik mezelf wou laten opnemen zeiden ze dat ik contact moest opnemen met de hoofdverpleegkundige. De dag erna moest ik werken en vertelde aan mama dat ik toch ging bellen. Tijdens mijn pauze belde ik naar de hoofdverpleegkundige. Hij zei me dat een opname niet noodzakelijk was (nee hoor zelfmoordneigingen en zelfbeschadiging is niet genoeg). Ik crashte bij mama ik voelde me zo slecht. Toch ben ik blijven doorwerken tot dat mama me een uur voordat ik gedaan had kwam roepen. Ze had naar de huisdokter gebeld. Ik mocht via spoed binnen op de PAAZ. Dat was een hele opluchting. Ik kreeg een man als begeleider. Ja nee he daar ga ik echt niet alles tegen vertellen, ik neem mannen niet snel in vertrouwen vanwege mijn verleden. Ik ben vijf weken op de PAAZ verbleven. Therapieën gevolgd, gesprekken gehad met psychologe en psychiater (en begeleider die me totaaaal niet begreep) en ben wel een beetje tot rust gekomen. Ik heb er geleerd om met piekeren om te gaan. (Ps dat is momenteel wel naar de vaantjes oeps) Dan mocht ik terug naar huis. Geen twee dagen thuis en ik was hervallen, maar deze keer met littekens. Door een de zoveelste grote tegenslag. Toch probeerde ik door te zetten, na twee weken besefte mama en ik dat ik terug moest gaan want zo ging het niet verder. Toen ik terug op de PAAZ aankwam vertelde ze me dat ik maar een week mocht blijven. Wat voor mij niet genoeg was. Ze sturen me door naar Asster in Sint-Truiden.

Na weer enkele WEKEN alleen te zitten had ik dan mijn intake gesprek in Asster. Na een week belde ze me om te zeggen als ik op de wachtlijst werd gezet. HAREEJ weer een week wachten. Na een week vertelde ze me dat een opname niet nodig was voor mij. Maar alsjeblieft help me ik wil dood! Mijn knoppen sloegen door. Oké niemand die me wil helpen, dan doe ik het maar zelf. Ik begon in mijn hals te snijden maar was te laf om dieper te gaan en uit paniek riep ik mama. Na de verzorging heb ik bij mama in bed geslapen. De ochtend erna heeft mama meteen naar de huisarts gebeld en ik mocht in crisisopname in Asster de zeilen 1 prikkelarm (5 oktober 2018). Ah nu ben ik wel goed genoeg, het was bijna te laat hoor. Ik voelde me de eerste week heel ongemakkelijk daar omdat ik moeite heb met mensen van mijn leeftijd vanwege verleden van pesten. Ik kreeg een PB (persoonlijke begeleider) en guess what, het is weer een man. Top! Zo ga ik vooruit geraken. Ik verbleef daar drie weken en mocht erna op dagtherapie maar aan de prikkelrijk kant. Oh woohoo weer nieuwe mensen want daar ben ik zo goed in. Na iets meer dan 4 maanden in Asster begon ik dan eindelijk te openen over zelfmoord etc. Enkele weken later, vertelde ze me dat ik met ontslag moet en ik al veel beter ben. Euhm wat? Ik vertel net dat ik plannen heb om mezelf iets aan te doen. Aah ja oké dan he… 5 maanden Asster was dus tijdverspilling.

Dan terug maar een maand thuis. En daar was de zoveelste crash. Hupla terug naar de PAAZ. Daar verbleef ik terug drie weken. Maar toch ook goed nieuws. De eerste dag op de PAAZ stelde de psychiater direct een diagnose. Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Oef, eindelijk een verklaring voor mijn gedrag en gedachten. Vanaf de PAAZ hebben ze (ofja ik) een intake gesprek geregeld bij mentona. Een dagbehandeling die speciaal is voor mensen met borderline. Op 4 juni had ik mijn afspraak. Met andere woorden weer een anderhalve maand alleen en nog steeds geen correcte hulp. De dag was er en ik stapte de bus op, die 10min te laat was waardoor ik mijn trein had gemist, bye afspraak. Ik maar snel gebeld en de eerst volgende afspraak die ik nu heb is 4juli. En dat is intake gesprek, wie weet wanneer ik werkelijk mag beginnen.

En nu zit ik deze blog weer helemaal alleen te schrijven. Met gisteren een mega herval. Top zo die psychische hulp, ze staan er echt voor u *sarcasme*.

Groetjes,

D.