Verlatingsangst… waar zal ik beginnen? Ik weet eigenlijk niet goed waar dit begonnen is, ik weet wel dat in het verleden heel veel “vrienden” me hebben laten vallen. Ik kan je alleen vertellen wat ik voel en wanneer ik het voel. De oorzaak weet ik jammer genoeg niet.

Vrienden:

Als vrienden (of kennissen) met andere mensen afspreken voel ik me direct in de steek gelaten. Alsof ze me niet meer moeten, ik ben niet belangrijk genoeg. Ze hebben liever hun dan mij. Ik ben gewoon een extraatje voor hun.

Familie:

Als familie close is met andere familie dan heb ik het gevoel dat ik minderwaardig ben als familielid. Alsof ik er niet bij hoor.

Als ik bij andere mensen facts hoor dat ik nog niet ken. Ik ben niet genoeg om die dingen te weten. Zowel vrienden als familie. Ik ben te dom.

Relatie:

Man nu komt de paranoia pas echt. Als hij een bericht krijgt, sowieso een ander meisje zeggen mijn hersenen. Als ik er niet ben is er een ander meisje bij hem. Als ik werkelijk zie dat een meisje hem stuurt, ziet ge wel, dat meisje krijgt alles van hem. Ik ben niet goed genoeg voor hem. Tja Daphne kijk is in de spiegel is dat niet normaal dan.

Maakt niet uit hoe vaak mensen zeggen dat ze me niet laten vallen. Ik zal me nooit veilig voelen.

Ik heb bij het minste bang dat mensen me laten vallen. Echt elk klein detail. Inclusief mijn ouders. Weet dat ik hierdoor soms raar reageer maar dat is echt niet mijn bedoeling. Ik ben bang om jullie te verliezen, want ik ben namelijk niet zo leuk als anderen. Ik ben te moeilijk om mee te leven.

Dank je wel om dit te lezen.

Kusjes,

D.