Waar ga ik het in deze blog over hebben: “Is het moeilijk, raar, om je eigen armen vol littekens te zien staan?” “Schaam je je er niet voor?” “Doe je dat expres voor een litteken te krijgen?” “Waarom stop je er niet gewoon mee, dan krijg je geen littekens meer.”

Mijn armen, mijn littekens:

Bij de eerste littekens was het wel even wennen. Want nu kan ik niet meer in T-shirts lopen zonder dat mensen weten wat ik doe. Ik had wel bang voor de reacties. Nu soms nog steeds. Mensen staren. Ze geven gemene commentaren. Ze tonen geen begrip. Sommige vragen erachter vanwege nieuwsgierigheid en sommige willen je werkelijk steunen. Maar sla wel nog altijd in paniek als ze werkelijk er naar vragen. Ik vind het moeilijk om te zeggen: “dat zijn zelfverwonding littekens.” Weer dankzij die twee meisjes wat ik ken die gewoon rondlopen met blote armen, heb ik mijn littekens ook leren accepteren. Ze zijn een deel van mij. Ik zou niet Daphne zijn zonder deze littekens. Ze zijn mijn strijd voor het leven.

Schaamte:

In het begin schaamde ik me er wel voor, vooral toen ik pas korte mouwen droeg. Ik deed mijn handen over mijn littekens, zodat niemand ze zag. Dan kan ook niemand mij confronteren ermee. Maar hoe vaker ik met korte mouwen rond liep, leerde ik ze naar waarde schatten. Mensen mogen me nu vragen waarom ik dat doe, ik zal een eerlijk antwoord geven. Mensen mogen vragen als ik me er niet voor schaam, want nee dat doe ik niet. Dit is wie ik ben, dit is waarom ik er wel nog ben. Dit is mijn uitweg van realiteit. 

Expres een litteken?

Nee ik doe dat niet expres! Het is zelfs nooit mijn bedoeling om zo diep te gaan. De diepte is zelfs per ongeluk. Dan ben ik zo ver weg in mijn eigen verdomde wereld, dat ik niet weet wat ik doe. Ik verlies op die momenten de controle. Automutilatie is mijn (slechte) coping mechanisme. Om met die stem in mijn hoofd om te gaan. Om met mezelf om te gaan. Ik loop ook niet te koop met mijn littekens. Ze zijn er nu eenmaal en ik hoef ze niet te verbergen. Vind je ze lelijk, kijk er dan gewoon niet naar. 

Gewoon stoppen.

Ja ging dat maar zo makkelijk he. Om gewoon niet meer of niet meer zo diep te snijden. Als ik zo maar kon stoppen dan had ik dat al lang gedaan hoor. Denk je dat ik dit met plezier doe? Nee! Automutileren is verslavend. Door te automutileren komt er endorfine vrij. Dat is een soort natuurlijke pijnstiller en zorgt ook voor een gevoel van euforie. Dus stoppen is niet zo makkelijk als het lijkt! En nee dat is niet gewoon “karakter tonen”. Oordeel niet tot je in een gelijke toestand zit.

Heb je nog vragen over automutilatie (of iets anders) stuur me zeker een berichtje.

Mijn blog over mijn openheid van psychische problemen kan je vinden onder “ik ben gastblogger”. 

Kusjes,

D