Deze blog is met TRIGGER WARNING.

Het is enkele maanden geleden dat ik nog een blog heb geschreven. Ik had er gewoon geen energie en inspiratie voor. Ik wil jullie wel even laten weten waar ik nu sta in het leven. Voor de mensen die nieuw zijn en deze de eerste blog is die ze van mij lezen kan dit verwarrend en shockerend zijn, alvast sorry hiervoor. (Lees ook zeker de andere blogs om mee te zijn). 

Zoals jullie misschien al door hebben ben ik mijn danslessen terug beginnen opnemen stilletjes aan. Ik geef terug 3u les per week en dans enkele keren per week met mijn danspartner. Daarover wil ik mijn blog beginnen. In begin van september kom ik te weten dat iemand liever had dat mijn danspartner mij liet vallen... omdat ik minder goed mee kan nu dat ik zo veel ben bijgekomen. Dit kwetste mij enorm hard! Zeker omdat ik dacht dat net die persoon mij het beste begreep en dus weet hoe hard ik steun vind bij haar en mijn danspartner. Ja ik had het mis dus. Maar mijn danspartner blijft in mij geloven en laat me niet vallen. Zij is op dit moment mijn favoriete persoon (borderline thinking). 

Ook heb ik auditie gedaan bij een nieuw wedstrijdteam. Daar ben ik niet door. Ze zeiden dat ik een goede auditie had neergezet, ik ben een goede danseres met goede flow en attitude. MAAR mijn lichaam is niet getraind genoeg... ik ben dus te dik. Jammer dat enkel dit ding het tegenhoud om toegelaten te worden. Want al de rest was wel positief.

Het is nog niet gedaan over mijn gewicht. Enkele maanden geleden zei een persoon tegen me: ja ge zijt dik! Met die littekens maakt ge uzelf afschuwelijk, walgelijk. En schaamt ge u ni als ge zo buiten wandelt? Ken je nog zo mensen die open lopen met littekens? (Ja). Schamen die hun niet? En sindsdien heb ik niet meer met die persoon gesproken en weet niet als ik daar ooit nog contact mee wil.

Mijn littekens geven me een gevoel van identiteit. Want wat ben ik zonder de littekens? Ik weet het niet...

Ja ik weet dat ik veel ben bijgekomen. Dankzij al die shit en medicatie en stoppen met dansen en... ja dan kan een mens serieus wat gewicht bijkomen. Moet je mij daarom nog harder naar de grond werken? Kan ik gewoon nooit boven water komen? Zal ik blijven hervallen met mezelf pijn doen? Zal het ooit te diep zijn? Ik ben terug aan het verdrinken in de pijn. Ik adem nog maar ik leef niet meer. Ik wil zo graag verdwijnen. Een nieuw leven opstarten. Ik kan dit leven niet meer aan. De monsters in mijn hoofd worden alleen maar groter.

Wat houd me dan nog hier? De danslessen die ik geef. De dansers geven me zo veel positiviteit en kracht. Die enkele uren per week, die vrijdag, heb ik een sprankeltje hoop dat ik er wel mag zijn. Voor hun geef ik niet op. Soms vraag ik me wel af want ze denken over mij en mijn littekens. Ze hebben nooit zitten staren of er raar over gedaan. Wat andere wel doen. Dus wat is hun gedacht?

Sommige denken misschien “waarom zijt ge hier zo open over?” “Waarom zet ge dit allemaal online?” Wel...omdat ik er zeker van ben dat er nog mensen zijn met een zelfbeeld onder nul, die zichzelf straffen, die zwarte gedachten hebben. En misschien, heel misschien, vinden ze hier een sterkte, een steun. Ik weet dat ik heel veel steun vind in de blogs van twee vriendinnen. Als ik ze zo mag noemen.

Medicatie update: 1x Sipralexa, 2x abilify, 1x metasleep, 10-30 druppels dipiperon. 

Samenvatting: nee ik ben niet oké, en ik weet niet wat ik eraan moet doen. Niemand lijkt deze ik te accepteren. 

Kusjes,

D.

22/09/2019